Był sobie pewien mnich, który mieszkał w dżungli. A więc żył w dżungli, medytował, w tamtych czasach, ludzie byli w stanie wyżywić go bez problemu. Miał idealne warunki na odosobnienie, mógł medytować dzień i noc, był dobrym mnichem. Po jakimś czasie naturalnie wchodzi się w głębokie medytacje i po tym jak się miało te głębokie medytacje, czasami osiąga się pewne nadprzyrodzone zdolności. Mnich ten mógł unosić się w powietrzu. Tak więc każdego ranka urządzał on sobie lot, prawie jak ćwiczenie. Problem polegał na tym, że ktoś go zauważył. Dlatego, jeśli ktoś z was ma moce psychiczne, proszę, nie pokazujcie ich publicznie, bo zawsze możecie wpaść w spore kłopoty, za każdym razem. Więc, ktoś go zauważył i oczywiście, wieść się rozeszła.

A kiedy wieści się roznoszą, na przykład, czy to nie jest tak, że jeśli usłyszelibyście że ktoś w żeńskim klasztorze Dhammasara może lewitować w powietrzu, wszyscy poszlibyście tam, żeby popatrzeć, a potem męczylibyście mniszki: „no dalej pokaż nam, pokaż, pokaż”. (śmiech) W każdym razie, wracając do tego mnicha. Wkrótce wieści dotarły do króla i powiedział on: „zawsze chciałem zobaczyć jak mnich lewituje”. Czy chcielibyście zobaczyć jak mnich naprawdę lewituje? Chcielibyście? Oczywiście, że tak.

Król też chciał, ale my nie zamierzamy tego robić, więc zapomnijcie o tym. Ale ten król… Wiecie, jak jest się królem, posiada się władzę, więc wysłał tam swoją armię. I obwieszczono: „Król cię wzywa”. Mnich odparł: „Nie chcę iść do pałacu. Jestem tylko prostym mnichem”. Na co w odpowiedzi usłyszał: „To nie jest prośba, idziesz z nami”. Więc przyprowadzono go do pałacu, a król był naprawdę dobrym buddystą. Zbudował nawet małą „kuṭī”, chatkę dla tego mnicha, w lesie na pałacowych włościach. Powiedział: „Mnichu, chcę, żebyś wiedział, że możesz tu zostać”. Nie, że „możesz" zostać, po prostu zostaniesz tutaj i „chcę dawać ci pokarm zdobywać zasługi, robić dobrą kammę, bo to oczywiste, że jesteś świętym mnichem, i zadawać pytania na temat Dhammy, a także uzyskać kilka porad odnośnie zarządzania moim królestwem bo najwyraźniej jesteś mądry, nie robisz tego dla pieniędzy, jak wszyscy moi ministrowie i politycy. Jesteś po prostu mądry. Więc, będę cię karmić. Mieszkaj tutaj. Możesz lewitować i latać w powietrzu tak dużo jak tylko zechcesz i chcę, żebyś był moim mądrym doradcą” - miało to dużo sensu.

Więc mnich zgodził się, a król karmił go dobrym jedzeniem. Został w niewielkim zagajniku, na terenach pałacu, tak jakby żył w dżungli. Każdego ranka udawał się na swoje podniebne ćwiczenia, aż pewnego dnia, kiedy podchodził do lądowania tego ranka osobą, która przyniosła mu jedzenie była jedna z księżniczek, bo król nie mógł przyjść sam. I była przepiękna, „gorąca laska”… Mnich właśnie podchodził do lądowania i zobaczył ją, i w jednej chwili tylko tyle było trzeba, tylko jedna chwila pożądania, stracił zdolność do lewitowania. Musiał awaryjnie lądować. Kiedy zdał sobie sprawę, że już nie może latać wrócił na pieszo. Po posiłku wrócił piechotą do siebie. Nie dbał o króla ani trochę. Zajęło mu 2 lub 3 lata, żeby odzyskać swoją moc latania.

Właśnie tak delikatne są te psychiczne moce. Więc tak, nadnaturalne zdolności istnieją, ale tylko mała odrobina gniewu, odrobina żądzy, odrobina dumy, a wszystkie one rozpływają się i znikają. Tak bardzo są delikatne. Więc wy, wiecie, ponieważ nie jesteście, pomijam tu mniszki, ale ponieważ nie jesteście mnichami nie przezwyciężyliście gniewu i żądzy, więc proszę, nie latajcie w powietrzu, ponieważ uniesiecie się wysoko w górę, coś się stanie, ktoś zacznie hałasować, albo „to znowu ta osoba”, a ty spadniesz i rozbijesz się, zrobisz sobie krzywdę, dlatego nie używamy mocy psychicznych. Ale to była moc psychiczna, która była daaawno temu. Czy to właśnie chciałeś usłyszeć? O.K.