Praktyka uważności oddechu (ānāpānasati) jest sposobem koncentrowania twojego umysłu na twoim oddechu, więc obojętnie czy jesteś już w tym ekspertem, czy porzuciłeś to jako przegraną sprawę, zawsze jest czas by obserwować oddech. Jest to sposobność na rozwinięcie 'samādhi' (skupienia) poprzez zmobilizowanie całej swojej uwagi właśnie na odczuciu oddychania. Zatem w tym czasie użyj swego pełnego zaangażowania w tym jednym punkcie na czas wdechu i na czas wydechu. Nie próbujesz tego robić przez, powiedzmy, piętnaście minut, ponieważ, gdyby to był twój ustalony przedział czasu na jednopunktową koncentrację, nigdy by ci się to nie udało. Tak więc użyj okresu wdechu i wydechu.

Odniesienie w tym sukcesu zależy raczej od twojej cierpliwości niż siły woli, ponieważ umysł wędruje i zawsze musimy cierpliwie wracać z powrotem do oddechu. Kiedy jesteśmy świadomi, że umysł wędruje, zauważamy dlaczego tak jest: może tak być po prostu dlatego, że jesteśmy skłonni wkładać wiele energii na początku, a potem jej nie podtrzymywać, czyniąc zbyt wielki wysiłek bez dopływu siły. Tak więc używamy okresu wdechu i okresu wydechu aby ograniczyć wysiłek tylko do tego okresu czasu, w obrębie którego podtrzymujemy uwagę. Przyłóż wysiłek na początku wydechu aby go podtrzymać w czasie jego trwania, poprzez cały wydech, aż do końca, a następnie znowu to samo wraz z wdechem. Ostatecznie stanie się równy, i kiedy wydaje się być to pozbawione wysiłku mówi się, że ktoś ma 'samādhi'.

Z początku wydaje się, że to duży wysiłek, albo że nie możemy tego zrobić ponieważ nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Większość umysłów było ćwiczone by używać myślenia skojarzeniowego. Umysł był trenowany przez czytanie książek i temu podobne, tak, by przechodził od jednego słowa do drugiego, by miał myśli i pojęcia oparte na logice i rozumowaniu. Jednakże uważność oddechu jest innym rodzajem treningu, gdzie obiekt, na którym się koncentrujemy, jest tak prosty, że nie jest w ogóle interesujący na poziomie intelektualnym. Zatem nie jest to kwestia zainteresowania nim, ale włożenia wysiłku i użycia tej naturalnej funkcji ciała jako punktu skupienia. Ciało oddycha, obojętnie czy ktoś jest tego świadomy czy nie. To nie jest prāṇāyāma, gdzie rozwijamy siłę oddechu, ale raczej rozwijanie samādhi - koncentracji - i uważności poprzez obserwowanie oddechu, normalnego oddechu, takiego jakim jest właśnie teraz. Tak jak ze wszystkim, jest to coś, co musimy praktykować, by móc to robić; nikt nie miał problemów ze zrozumieniem tej teorii, natomiast ludzie czują się zniechęceni ciągłą praktyką.

Ale zauważcie, że to właśnie zniechęcenie pochodzi z niemożności uzyskania rezultatów jakich chcecie, ponieważ jest ono przeszkodą w praktyce. Zauważcie dokładnie to uczucie, rozpoznajcie je, a potem puśćcie. Wróćcie z powrotem do oddechu. Bądźcie świadomi punktu, w którym macie dość, albo czujecie niechęć lub niecierpliwość, rozpoznajcie to, a następnie puśćcie i wróćcie z powrotem do oddechu.