KLIKNIJ TUTAJ - POSŁUCHAJ NA SOUNDCLOUDZIE

Gdy nasz umysł popada w obsesje na punkcie obiektu naszych pragnień, mamy tendencje wytwarzania nierealistycznych wyobrażeń na jego temat. Tkwimy w najlepszych chwilach z przeszłości lub wspominamy najlepsze możliwe doświadczenie, jakie mieliśmy w związku z tym obiektem. Nasze oczekiwania są wysokie. “Tym razem będzie tak, jak nigdy dotąd!”. Zapominamy o tych wszystkich razach, gdy sięgnięcie po ten obiekt nas ostatecznie zawiodło. Nie zastanawiamy się nad tym, jak będziemy się czuli, gdy przyjemność minie. Mądre myśli są zatracone w tłumie pozostałych. Są jak zrzędliwy starzec na przyjęciu. Usidleni przez pragnienie, gubimy swój dotychczasowy kontekst i cel.

By umiejętnie poruszać się w świecie zmysłowych pragnień, niezbędna jest dociekliwość. Co odczuwam w tej chwili? Co naprawdę czuję? Jak to jest czuć pełną satysfakcję? Jak ważne jest dla nas to uczucie? Ile czasu powinniśmy poświęcić na poszukiwanie ulotnych przyjemności tego świata? I jak długo zajmie nam nauczenie się tego, jak odpuścić wszystko, co przyćmiewa stabilny, wewnętrzny spokój. Jak to jest pragnąć? Fizycznie? Mentalnie? Czy to przyjemne? Jakie to uczucie, gdy dostaniesz to, czego chcesz? Przyjrzyj się uważnie. Czy jest to przyjemność bez skazy? Czy chwilami nie odczuwamy obojętności, a nawet chwilowej awersji do niej? Jak to jest obawiać się utraty tej przyjemności? Jakie uczucie towarzyszy nam gdy ją utracimy?

Jeżeli nasze umysły są uwięzione przez świat przyjemności zmysłowych, nie oznacza to, że jesteśmy źli. Oznacza to, że nie rozwinęliśmy w sobie odpowiedniej siły obserwacji.