Dopadły mnie wątpliwości. Czy to dobrze, czy źle - oceńcie sami.
1. Czy Budda wiedząc że spożyje zatruty pokarm, nie popełnił tym samym samobójstwa? Jeżeli tak to nie widzę sensu w podążaniu za naukami tego typu człowieka, bo doprowadzą do tego samego.
2. Wszystko ma swój początek i koniec. Dlaczego ma być inaczej z oświeceniem? Skąd ma być niby doskonałe, skoro jednym z praw natury jest nietrwałość, przemijanie? Nie wierzę że istnieje cokolwiek doskonałego. To po prostu niemożliwe.
3. Skąd mam mieć pewność że reinkarnacja jest prawdziwa? Nie pamiętam swojego wcześniejszego wcielenia. Na jakiej podstawie mam niby wierzyć innym w ich relacje z rzekomych poprzednich wcieleń?

Dopóki nie doświadczę niczego na własnej skórze, nie będę podążał za żadnymi naukami, wyrzeczeniami, zaleceniami. Może i zbesztacie mnie za to, ale wiara w niczym nie pomaga. Wiara nie jest wiedzą. Doświadczenie jest wiedzą. Przynajmniej jeśli chodzi o "duchowość". Naukowcom ufam, bo ich doświadczenia można powtórzyć. W przypadku "duchowości" - niekoniecznie. Interesują mnie wyłącznie techniki które pozwolą poznać prawdę na temat rzeczywistości, czyjeś poznanie jest dla mnie bezwartościowe. Bo nie mam jak tego sprawdzić.
Przestałem też wierzyć że ktokolwiek może posiąść moce "paranormalne", cudowne uzdrowienia i inne tego typu sprawy. W niczym mi to nie pomaga.
Podobne wątpliwości mam również wobec doktryny katolickiej - istnienia nieba, piekła, rzekomej ofiary Jezusa (kolejne samobójstwo które w niczym nie pomogło) czy spirytystycznej (że prawdziwe szczęście ma miejsce tylko po śmierci - dobre sobie :).
To tyle :)

No, nareszcie. :) Witaj w klubie! :D Odpiszę szerzej, gdy będę miał więcej czasu. :)

Wreszcie dopadły Cię wątpliwości właściwej natury. :) Właściwej, przynajmniej moim zdaniem. :)

Ad 1. Pamiętaj, że cała Tipitaka, to wspomnienia. Nie wiadomo, jak zapamiętane, nie wiadomo na ile wiarygodne, ile razy redagowane… Mam zwyczaj podchodzenia z wielką rezerwą do wszelkich tekstów, ale opisy Buddhy i Jego "przygód", które nie są Jego nauką, traktuję jak zwykłe bajki. Było wielu gorliwców i nadgorliwców, którzy dokładali sporo od siebie. Ich intencje są dla mnie niejasne. Tipitaka to nie Biblia. Tu żaden Bóg niczego nie objawił i dotyczą jej wszystkie ludzkie wady - od braku zrozumienia przekaziciela, po jego złą wolę. Po co w ogóle zawracasz sobie głowę takimi bzdurami? Szukaj nauki, jak dotrzeć do prawdy. Szukaj wskazówek na temat Ścieżki. Już nie będę dokopywał się dokładnego cytatu i tylko sparafrazuję słowa jednej z ważniejszych sutt.

"Mnisi, wszystko czego nauczałem, to prawda o cierpieniu, o powstaniu cierpienia, ustaniu cierpienia i o ścieżce wiodącej do ustania cierpienia. Czego nie nauczałem? Nie nauczałem tego wszystkiego, co nie prowadzi do ustania cierpienia".

Jeśli więc coś nie prowadzi do tego celu, wyrzuć to przez okno, bo nie jest nauką Buddhy.

Ad 2. Bardzo słuszny wniosek. Umyka Ci tylko jedno. Swój koniec i początek ma tylko to, co powstało. Nibbana nie ma ani początku, ani końca, bo nie powstała. To stan, który jest ponad istnieniem i nieistnieniem. Ani istnieje, ani nie istnieje. Wiem, na tym etapie, pozostaje nam w to wierzyć. Jednak ze wszystkich wierzeń na świecie, to jest jedyne, które może mieć sens.

Skoro odwołujesz się do anicca, to jesteś na bardzo dobrej drodze. Za jej pomocą rozwal wszystko, co tylko stanie przed Twoją świadomością, wraz z nią samą a przekonasz się sam - bez wiary, lub niewiary w cokolwiek - czy ta nibbana istnieje, czy jest tylko kolejnym wymysłem.

Ale to wszystko daleko. Dlaczego nie skupisz się na tym, co łatwo osiągalne? Spójrz na pragnienie, przywiązanie, niechęć… Masz wątpliwości, że to one są przyczyną Twoich rozterek, cierpień itd.? Wystarczy zacząć je odpuszczać, poczynając od tych najłatwiejszych a przynoszących ulgę, by się przekonać, że to najprawdziwsza prawda i owoców doświadczać już za chwilkę.

Ad 3. A dlaczego miałbyś wierzyć w reinkarnację? Kłopoty zaczynają się natychmiast, gdy tylko zaczniesz w coś wierzyć. Wywal wszystko co zmusza Cię do wiary i szukaj tylko tego, co prowadzi do usunięcia ignorancji, pragnienia i niechęci. Szukaj sposobów na odpuszczenie, na wprowadzenie się w błogostan, który polega na… niczym. To właśnie jest odpuszczenie (wyrzeczenie) i to pozwoli Ci zobaczyć, że nibbana może być realna i nie trzeba w nią wierzyć. Wystarczy tylko umieć puścić wszystko.

Może i zbesztacie mnie za to, ale wiara w niczym nie pomaga. Wiara nie jest wiedzą.

Skąd ten pomysł? :) Pewnie wszyscy tu się znaleźliśmy właśnie z tego powodu. Jeśli o mnie chodzi, to nie wierzę nawet naukowcom. Wierzą tak samo jak katolicy i agnostycy, materialiści… Ich dowody, są częściej dogmatami, niż faktami. Właśnie dlatego znalazłem się tutaj. Jedynie Dhamma nie kładzie mi do głowy głupot. Wskazuje drogę, oferuje narzędzia do poszukiwania… a resztę? Szpic na drogę i radź sobie sam. :D A jeśli ktoś potrzebuje dodatkowej pomocy, to musi się liczyć z tym, że utknie tak samo skutecznie, jak i bez przewodnictwa.

Interesują mnie wyłącznie techniki które pozwolą poznać prawdę na temat rzeczywistości, czyjeś poznanie jest dla mnie bezwartościowe. Bo nie mam jak tego sprawdzić.

Dopóki to jest prawdą, nie masz innego schronienia jak w Dhammie. Gdziekolwiek się obrócisz, będziesz musiał w coś uwierzyć, ale trzeba będzie się wreszcie ruszyć i faktycznie tych technik szukać, sprawdzać, odrzucać i szukać dalej.

Przestałem też wierzyć że ktokolwiek może posiąść moce "paranormalne", cudowne uzdrowienia i inne tego typu sprawy. W niczym mi to nie pomaga.

I bardzo dobrze. Jedno zmartwienie mniej. :) Przypuszczam, że to właśnie było, do tej pory, przyczyną Twoich frustracji. Nie szukałeś prawdy a różnorakich mocy. Taka motywacja, może i nie jest idealna, ale też nie jest zła. Dała Ci całkiem sporą wytrwałość do poszukiwań. Pozostaje tylko pytanie: czy teraz będziesz potrafił ją spożytkować?

O innych religiach, możemy pogadać prywatnie. Niech chociaż Sasana będzie wolna od tych bzdur.

Zacznij wreszcie uczyć się odpuszczania. Dhamma nie służy do osiągania celów wzmacniających ego.
http://szafunia.pl/wp-content/uploads/2017/10/27932.jpg
Pozdrawiam. :)

Nagiljum…..uwielbiam Cię!!!

"błogostan, który polega na… niczym"

DOKŁADNIE TAK!!! :)))) TO ZAWIESZENIE POMIĘDZY…I JAK TO WYTŁUMACZYĆ???

Łukasz….gdyby mnie ktoś zaczął opowiadać o swoich wcieleniach to pewnie potraktowałabymm gościa z lekkim przymrużeniem oka, delikatnie ujmując, gdyby nie…,,no właśnie….Problem w tym, że jak się ma samemu wgląd, to jest proste i na tyle oczywiste, że właściwie o czym tu mówić. No się wie….no i cóż za sensacja. Żadna doprawdy :)
Mnie kręci błogostan :))))

Mam zatem pytanie: jeżeli dana technika raz zadziałała i przyniosła rezultat w postaci można rzec bezwarunkowego szczęścia, to czy jest szansa żeby znowu „zadziałała”?
Mowa nawet nie o medytacji ale zwykłym można rzec pasywnym zadawaniu pytania „kto jest świadomy?” - myśli, emocji, obrazów, dźwięków, zapachów, smaków, innych doznań fizycznych.
Dla mnie ta technika nie wymagała wielu poświęceń i zmuszania siebie do czegokolwiek, do wysiłku fizycznego czy psychicznego. Była to w zasadzie zabawa polegająca na zwróceniu się do własnego wnętrza, którą mogłem wykonywać podczas wykonywania codziennych zajęć.
Choć przyznam że do końca nie piszę prawdy – zanim do niej doszedłem nabyłem nieco doświadczenia w obserwacji i nie tyle odpuszczaniu co akceptacji myśli, emocji, dźwięków, oddech zaś był dla mnie przyjemnością. Co mnie powstrzymuje od praktykowania tej techniki? Zwątpienie. Zwątpienie, że „ekstaza” była jednorazowa i nie można jej powtórzyć, że dostałem odpowiedź na pytanie „kto jest świadomy” i nie uzyskam niczego więcej. Wobec tej radości byłem bezsilny, przestałem się dalej pytać „kto jest świadomy” i po jakimś czasie powróciłem do zwykłego, sfrustrowanego życia. Może ta technika i wzmocniła moje ego, ale doznania były pierwszej klasy :) Tej techniki bodajże nie uczył budda, poznałem ją przez przypadek trafiając na krótkie wskazówki Ramany Maharishiego na nieistniejącej już angielskojęzycznej stronie. Ale czy to ją przekreśla? Na anapanasati jestem raczej za głupi :)

sowa-ata.
Właśnie na tym polega poznanie. Jeżeli kiedyś przypomnę sobie swoje wcześniejsze wcielenia, to tak, nie będę tego odrzucał. Jednak ich nie pamiętam. Ale ja mam tego rodzaju pecha że wszelakie regresingi, hipnozy, podróże astralne, świadome sny na mnie nie działają. Jedyne co się pojawia to jakieś wyobrażenia, myśli. A to dla mnie żaden dowód :)

Łukasz…to jakoś tak idiotycznie działa, ze im bardziej chcesz z całych sił wrócić do stanu ekstazy (bo już zaznałeś, już wiesz jak to jest), to samym tym myśleniem tak się nakręcasz, ze Cię to spina. I kicha….
Ja skupiam się na ciszy, odpuszczaniu, spokoju…..bo widzę w tym przeogomną wartość dla mojej codzienności. A jak dostanę coś jeszcze, to super :)

Nie wiem czy uda Ci się do tego wrócić. Może tak, a może i nie. Sądzę, że nie powinieneś się nawet o to starać.

Dla mnie ta technika nie wymagała wielu poświęceń i zmuszania siebie do czegokolwiek, do wysiłku fizycznego czy psychicznego. Była to w zasadzie zabawa polegająca na zwróceniu się do własnego wnętrza, którą mogłem wykonywać podczas wykonywania codziennych zajęć.

Właśnie o tym piszę już od kilku wątków a nawet od początku. Owszem, cenię sobie też rodzaj "zamordyzmu", ale to raczej metoda, do której wrócę kiedyś. Na razie sam zamierzam rozwijać właśnie to. Umocnić i nasycić się tym odpuszczeniem. Bo to właśnie jest rodzaj odpuszczenia. O tym też mówię w wątku o anapanie. Odprężenie, rozluźnienie, to nic innego jak fizyczna, najbardziej podstawowa forma odpuszczenia - uważność ciała. Dla mnie jest oczywiste, że o to właśnie chodzi w uważności ciała.

…i nie tyle odpuszczaniu co akceptacji…

Przyjrzyj się dobrze obu pojęciom a przekonasz się, że znaczą to samo. :)

Nie wiem czy dobrze Cię zrozumiałem, ale wręcz wiem jedno: nie dostałeś odpowiedzi na pytanie "kto jest świadomy?". Gdy ją otrzymasz, to ja będę zarzucał Cię pytaniami, ale już teraz wiem, że otrzymanie tej odpowiedzi, jest zaledwie początkiem.

Metoda o której piszesz, nie jest niczym niezwykłym. Pytanie o tego kto jest świadomy, to dokładnie to samo, co obserwacja oddychającego, to "Mu", albo "Twoja twarz, sprzed narodzenia Twoich rodziców", czy "dźwięk jednej klaszczącej dłoni". To zrozumienie anatta. Krótko mówiąc - wkroczenie w strumień. anapana sati jest zbiorem tych wszystkich technik, uszeregowanym w pewną metodę, ale jak możesz się przekonać z lektury Arittha sutty, Buddha dopuszcza w niej olbrzymią swobodę i nadal uznaje za uważność oddechu. Według mnie, jedynym co spaja wszystkie techniki oparte o świadomość oddechu, jest odpuszczenie i to właśnie twierdzę na podstawie Arittha sutty.

Nie chcę więcej słyszeć, że jesteś na coś za głupi. :)

A jeśli chodzi o wszelkie "czary mary", to też nie jesteś sam. Jestem na to tak oporny, że już bardziej się chyba nie da. Pewnie dlatego tak cenię sobie racjonalną stronę Dhammy. To ma swoje wady, ale i wiele zalet. Dzięki temu, nie mam nawet szansy na pobłądzenie w morzu halucynacji. :)

PS
O! Widzę, że Ata wyraziła w tym czasie to, do czego i ja nawiązuję. :)

ad2.Kiedy jesteś na ścieżce Dhammy to nabierasz rozpędu i nic Cię nie zatrzyma. Każdy z 8 aspektów ośmiorakiej ścieżki wspiera pozostałe. Tak samo jak w próżni nie ma oporu powietrza i wystrzelona
rakieta nigdy się nie zatrzyma tak i Ty na ścieżce będziesz rozwijał się do końca. Dlaczego Twoja droga miałaby się zakończyć porażką?

Wątpliwości w Dhammę i Buddę są przeszkodą na ścieżce, ale nie zapominaj co jest sednem ścieżki:
1. Istnieje cierpienie
2. Istnieje przyczyna cierpienia
3. Istnieje ścieżka prowadząca do ustania cierpienia
4. Ośmioraka ścieżka

Dla mnie przekroczenie dukkhi jest najważniejsze, pozostałe nauki jeśli nie pomagają w tym- odkładam je.
Weźmy np. Suttę* w której opisane są niezwykłe cechy ciała Buddy (długie ramiona, wyjątkowy członek, język i inne śmieszne cechy). Moim zdaniem ta sutta nie mówi prawdy, tylko podobnie jak cuda z innych religii miała poruszyć serca i wyobraźnię współczesnych. Nie wierzę w tą suttę i odpuszczam temat.

*nie mogę jej znaleźć, ale podczas poszukiwań natrafiłem na tekst http://sasana.pl/autentycznosc-sutt-kanonu-palijskiego który Cię zainteresuje

Dodatkowo podsyłam adres strony z tekstami Batchelora który jest "buddyjskim agnostykiem"
http://sasana.pl/batchelor-stephen

I na koniec- coś o anicca i dukkha z mojego życia. Ostatnio byłem zadowolony z postępów mojej praktyki, dukkha w końcu przygasła, a kiedy pojawia się nie identyfikuję się aż tak bardzo z myślami.

Ale wczoraj rano zabolały mnie plecy i cały dzień martwiłem się co się dzieje. Dodatkowo w pracy nie byłem zbyt uprzejmy a przez to miałem wyrzuty sumienia i czułem się jeszcze gorzej. Nie nakręcałem się jak kiedyś i niezadowolenie, gniew, rozdrażnienie, niechęć - te rzeczy nie sięgnęły zenitu, ale były mocne. To są moje skazy, martwienie się o przyszłość- to też moja skaza; nieuprzejmość w mowie i myślach- to są moje skazy.

Na wieczornym spacerze czułem się nadal fatalnie, ale nadzieje przyniosła anicca; TO PRZEMINIE. Kiedy zasypiałem jeszcze nie minęło, ale dzisiaj nie ma już śladu po wczorajszym złym nastroju.

To jeden z dowodów na to, że obrałem właściwą ścieżkę i nie mam zamiaru z niej schodzić. Skoro wczorajszy dzień dowodzi, że w Dhammie jest mądrość to jest również nadzieja, że pozostałe nauki też są prawdziwe i prowadzą do wyzwolenia.

Wczoraj 8. maja rezonans Schumanna miał ogromne wartości przez całą dobę, nawet powyżej 40 Hz. To mogło być przyczyną Twojego stanu emocjonalnego i fizycznego. W tych falach jesteśmy zanurzeni.

To jeden z dowodów na to, że obrałem właściwą ścieżkę i nie mam zamiaru z niej schodzić. Skoro wczorajszy dzień dowodzi, że w Dhammie jest mądrość to jest również nadzieja, że pozostałe nauki też są prawdziwe i prowadzą do wyzwolenia.

Buzzard, Twoje "dowody" dowodami nie są.

Nie zwracaj uwagi na to, co pisze keri. Całkiem dobrze wszystko ująłeś a Twój dowód jest wystarczający dla każdego, kto ma choć odrobinę pojęcia o Dhammie.

Całą resztę już zupełnie pomijam. :)