Badamy intensywność, zmienność i rytm procesu życia, w każdej z dramaturgii jaźni:
- w jaźni narracyjnej nasza uwaga pozostaje w rzeczywistości pojęciowej,
- poprzez jaźni morficzną, postrzegamy proces życia jako zbiór przedmiotów,
- poprzez jaźń podmorficzną, postrzegamy ten proces, jako przepływ doznań.
To dynamiczny system. Każda dramaturgia może zmienić się w inną. W dramaturgii narracyjnej, świadomość jest zanurzona w bezprzestrzennym doświadczeniu opowieści. W dramaturgii morficznej, świadomość składa się z serii aktów poznawczych, które dzielą rzeczywistość na przedmioty w przestrzeni. Za to w dramaturgii podmorficznej, doświadczanie, które jest najmniej uwikłane w pojęcia, skupia się na przemianach.

W światy podmorficzne wkraczamy poprzez dostrojenie uwagi do czterech pierwiastków: ziemi, wody, powietrza i ognia. Pierwiastek ziemi odczuwamy na przykład poprzez utrzymywanie uwagi na takich jego cechach jak twardość i miękkość. Spróbujcie twardości! Zaciśnijcie zęby, a teraz puśćcie ten zacisk. Doznanie, które odczuwacie teraz w ustach jest definicją twardości.

Teraz, kiedy poczuliście definicję twardości, możecie zagłębić uwagę w ciało i poszukać twardości w dowolnym miejscu w waszym polu doświadczenia.

Dostrojenie do procesu życia jest kwestionowaniem jaźni jako naszej tożsamości, poprzez studiowanie i ćwiczenie się we współzależności z resztą procesu życia. W dramaturgii podmorficznej, wyuczona etyka jest zastąpiona spontanicznym współczuciem, biorącym się z zerwania z obrazem świata jako zbioru osobnych przedmiotów, i tym samym przekroczeniem egocentrycznych granic. W polu doświadczenia pojawia się wtedy głęboki spokój, przecierający drogę do ataraksji. To jednak nie koniec. Praktyka świadomej obecności w trzech dramaturgiach jaźni, powoduje pojawienie się czwartego stanu doświadczania, który nie jest ani w przestrzeni, ani poza nią, stanu, który nazywam - „nieporuszonym”. Ale to temat na inną opowieść.